30.12.08

Qué difícil es decir adiós...



Ja no tornaré a sentir el teu tango al mòbil cada matí i la teva veu en despenjar. Ja no tornaré a rabiar perquè em repeteixis cent mil vegades la mateixa pregunta de com fer per engegar la webcam. Ja no et sentiré riure amb els powerpoints que t'enviaven els teus amics. Ja no et despertaré perquè ronques durant la pel·lícula. Ja no m'explicaràs els teus plans. Ja no riuré de com batejes els noms dels actors. Ja ningú dirà venti-twenty-century-fox. Ja no cantaràs la cançó de bressol que et vas inventar per mi de petita. Ja no em diràs "ets el meu carinyo dolç". Ja no podré enfadar-me amb tu. Ja no et podré abraçar. Ja no et podré tornar a fer un petó... Ja no hi haurà tantes coses... tantes...

... Però el que em deixes, no pot esborrar-ho res.

Papa, t'estimo... per sempre...
11/09/37-23/12/08

------------------


Ya no volveré a oír tu tango en el móvil cada mañana y tu voz al descolgar. Ya no volveré a rabiar porque me repitas cien mil veces la misma pregunta de cómo hacerlo para encender la webcam. Ya no te oiré reír con los powerpoints que te enviaban tus amigos. Ya no te despertaré porque roncas durante la película. Ya no me explicarás tus planes. Ya no me reiré por como bautizas los nombres de los actores. Ya nadie dirá venti-twenty-century-fox. Ya no cantarás la canción de cuna que te inventaste para mí de pequeña. Ya no me dirás "eres mi cariño dulce". Ya no podré enfadarme contigo. Ya no te podré abrazar. Ya no podré volver a darte un beso... Ya no habrá tantas cosas... tantas...

... Pero lo que me dejas, no puede borrarlo nada.

Papá, te quiero... para siempre...
11/09/37-23/12/08

53 comentarios:

  1. Te dejo el beso mas grande que esta mierda de cibercosa puede dejar...

    Besicos

    ResponderEliminar
  2. Hay algo peor que añorar a un padre.

    Saber que cuando lo pierdas probablemente no añorarás nada. Conserva todo lo que en ti dejó.

    Un abrazo enorme.

    ResponderEliminar
  3. Hace cuatro años y por similares fechas tuve que despedir al mío. Desde entonces le he sentido aún más cerca, acompañándome y guiándome a cada paso. Difícil de explicar, sobre todo por una que cree que con la muerte acaba todo. Debe ser que es cierto aquello de que nadie muere mientras haya quien lo recuerde.

    Un beso y un abrazo muy muy muy fuertes. Sabes dónde me tienes.

    ResponderEliminar
  4. Querida,

    No puedo dejar de pensar en la muerte de mi padre al leer tus líneas. Aún no ha llegado, pero como mal economista la descuento a menudo. Y soy injusto con ellos. También descuento mi propia muerte al ver reflejado el dolor que expresas en mis hijos acostado en mi tumba.
    La muerte no la puedo comprender, ni siquiera cuando era un creyente.
    Siéntete arropada en tu soledad, en el amargo traspiés, porque en ese barco vamos todos.

    un petó proper
    sulfur.

    ResponderEliminar
  5. Mis condolencias.
    Hermoso adiós; sin conocerte, sin conoceros... se me ha encogido el corazón. Alguien que deja tan bonitos recuerdos tiene que ser un tipo excepcional.

    ResponderEliminar
  6. Lo siento muchisimo...
    Un abrazo muy grande

    ResponderEliminar
  7. Part d'ell és amb tu.. per sempre.

    Besets xiqueta i força

    ResponderEliminar
  8. Jo. Vaya... Lo siento mucho :(

    Un besote fuerte y un abrazo.

    ResponderEliminar
  9. Nada que decir ante su dolor en estos días. Eso es algo personal e intransferible.
    Quédese con el recuerdo de los buenos tiempos y guárdelo en su memoria.

    Un abrazo muy fuerte.

    ResponderEliminar
  10. Seguro que se fue contento de saber quien dejaba tras de sí. Ánimo

    ResponderEliminar
  11. Feliz año nuevo... aunque...
    Besos cordiales

    ResponderEliminar
  12. A medida que te leía... las lagrimas resbalaban por mis mejillas, inevitablemente me he sentido identificada con el sentimiento de todo aquello que ya no podrá ser... también perdí a mi padre por estas fechas hace ya 8 años y a mi madre hace 3 y desde entonces..la presencia de su ausencia a marcado m vida, porque estoy convencida que allá donde estén... me acompañan y seguirán viviendo en mi pensamiento.
    Se que no hay palabras para consolar tu dolor, pero ten la esperanza de que no estas sola... aqui nos tienes para lo que sea menester...
    Un beso muy fuerte......

    ResponderEliminar
  13. d´aquí un any t´en recordaràs i vessaràs una llàgrima

    ResponderEliminar
  14. Guapísima, ¿cómo estás?
    Un beso muy grande.

    ResponderEliminar
  15. Ánimo, chica. Lo siento. Bsos.

    ResponderEliminar
  16. molt díficil! jo fa poc he tingut que dir adéu i... ufff! complicat! petons

    ResponderEliminar
  17. Lo siento mucho...un homenaje precioso. Ánimo.
    A veces he pensado en la muerte de mis padres...creo que será como navegar sin faro durante una noche de tormenta.
    Cuídate

    ResponderEliminar
  18. ANTES DE EMPEZAR A CONTESTAROS: GRACIAS A TODOS POR VUESTRAS PALABRAS, VUESTRO APOYO Y VUESTRO CARIÑO.

    ResponderEliminar
  19. BELÉN: Gracias guapa… esta mierda de cibercosa ha hecho llegar un beso enorme… Besos para ti también.

    ResponderEliminar
  20. BORDE: Gràcies… petons també per tu.

    ResponderEliminar
  21. SOTA: Moltes gràcies… un petonàs.

    ResponderEliminar
  22. CHIQUI: Qué frase tan jodidamente dura… me has tenido un buen rato dándole al coco.
    Un beso enorme para ti…. Y gracias. (y bienvenida, que creo que es la primera vez que hablas aquí, no??)

    ResponderEliminar
  23. ILYA: Ilya… qué te voy a contar?? Creo que la mayor parte ya está dicho. Gracias por tus palabras y por las orejas (ya me entiendes). Un besazo enorme, y lo mismo digo, aquí estoy, ok??

    ResponderEliminar
  24. ANÓNIMO-SULFUR: Gracias Sulfur… Sé que en ese barco vamos todos, es sólo que cuando algunos embarcan en él, cuesta decirles adiós desde la orilla y ver cómo se alejan…
    Un petó també per tu…

    ResponderEliminar
  25. CARLOS N.D.: Gracias Carlos. Sí, era un tipo excepcional… o tal vez no, no lo sé… pero era mi padre, y para mí eso era suficiente excepcionalidad. Aunque en objetividad, sí, fue un fuera de serie… :)
    Un abrazo enorme.

    ResponderEliminar
  26. BEGO: Hola guapa… gracias… Un besazo.

    ResponderEliminar
  27. HYKU: Justamente eso es lo que me dijo un amigo que sabe de estas cosas de los cuerpos humanos: curiosa forma de enfocarlo. Prescindiendo de toda trascendentalidad y espiritualismo, el 50% de sus genes se queda conmigo hasta que yo muera. Lo importante también es lo que no puede verse con el microscopio y que me dejó también para siempre.
    Gràcies pels besets… Un de gran per tu també.

    ResponderEliminar
  28. YO-IRENE: Muchas gracias guapa. Otro besazo enorme para ti.

    ResponderEliminar
  29. JOAN P.: Gràcies… ja saps que t’ho dic de cor… Un petonàs.

    ResponderEliminar
  30. CRONOPIO: Creo que con el tiempo es lo que se logra. Una dulce nostalgia y el recuerdo de todo lo bueno. Tiempo al tiempo.
    Un beso enorme.

    ResponderEliminar
  31. CHAFARDERO: Mil gracias… de corazón. Un besazo.

    ResponderEliminar
  32. PERROFLACO: Muchas gracias, de verdad… un besote.
    (tu retorno te lo comento en el post anterior, que es dónde debe estar, ok??)

    ResponderEliminar
  33. ESTRELLA: Muchas gracias guapa… un besote.

    ResponderEliminar
  34. RAY: Gracias Ray… feliz año a ti también.
    Besotes.

    ResponderEliminar
  35. NAN: Muchas gracias, guapo. Un besazo para ti.

    ResponderEliminar
  36. AMBRO: Gracias preciosa… sé que no estoy sola, sé que estoy saliendo adelante y sé que el recuerdo me acompañará siempre. Es algo triste, de hecho muy triste, pero sé que el dolor pasará y recordaré simplemente con nostalgia y todo el cariño que soy capaz de sentir.
    Gracias por todo… Un beso enorme y un abrazo…

    ResponderEliminar
  37. JOSÉ LUIS: Segurament així serà… T’ho diré d’aquí a un any…

    ResponderEliminar
  38. ILYA: Hola guapa! Mejor… estoy mejor… jarabe de calendario.
    Un besazo grande grande.

    ResponderEliminar
  39. NEO: Muchas gracias Neo (y bienvenido…).
    Un beso.

    ResponderEliminar
  40. NOCTURN: Sí, molt complicat… em sap greu que tu també hagis passat per una experiencia així. Amb tot i tot, estic convençuda que el temps ho mitiga tot per després curar-ho.
    Un petonàs.

    ResponderEliminar
  41. LUIS: Muchas gracias… gran metáfora la tuya, y muy cierta. Una luz se apaga, y aunque creyeras que no necesitabas mirarla, siempre la veías de reojo y te ayudaba. Cuando se apaga, es algo difícil pensar que ese faro nunca más, nunca, va a encenderse… Pero el mar no se para ante nada, el bote sigue navegando, y hay que llegar a puerto. No hay más alternativa.
    No pienses en cuando tus padres te falten. Aprovecha el tiempo que les tengas. Eso no te lo puede quitar nadie.
    Un beso enorme.

    ResponderEliminar
  42. Me he mudado, esta es mi nueva dirección por si quieres pasarte.

    Un besote y me alegra verte de vuelta.

    ResponderEliminar
  43. PERROFLACO: Ya he tomado nota... y ya te he añadido de vecino!

    Gracias... un besazo!

    ResponderEliminar
  44. No puedo decirte nada, no debo decirte nada...

    Tengo muy presente pasar por lo mismo que acabas de pasar tú y aún llevando años intentando visualizar ese momento (a ver, no tengo pensamientos macabros o siniestros: tengo un padre enfermo crónico)no puedo evitar quedarme paralizada en mis pensamientos hasta el punto de llegar a pensar dónde estarán hundidos mis sentimientos de tanto usarlos.

    Cuídate! Una vez me dijo un compañero una frase que a veces pienso: "Pase lo que pase, mañana al amanecer, cantarán los pájaros"

    Un beso de corazón!

    ResponderEliminar
  45. ADHARA: Muchas gracias... Puedes decirme lo que quieras. A veces las experiencias de los demás, nos ayudan de una forma u otra.

    No visualices ese momento... no tiene ninguna utilidad. No se parece en nada a lo que hayas podido imaginar, y no vale la pena intentar prepararse, porque te lo tomas según te viene. Ni más, ni menos.

    Un mal trago? Sí. De hecho, horrible.

    La vida sigue? SIEMPRE.

    Porque pase lo que pase, como dice tu amigo, seguirá saliendo el sol. El mundo no se para, la gente no se calla, y todo simple y llanamente, sigue su curso.

    Aprovecha el tiempo que tengas con tu padre, cómete la vida a bocados y sonríe, porque cada día, es un jodido regalo.

    Un besazo enorme! (y vuelve!!)

    ResponderEliminar

Suéltalo... sin filtro...